Wiosna i smutek

Zajrzałam na blog. Kurz pokrył każdy kącik. Długo mnie tutaj nie było. 

Wczoraj spoglądałam na nocne niebo. Piękne, kryształowo czyste, gwiazdy lśniły tajemniczo. Spokój przerywany dźwiękami kurantów z pobliskiego kościółka. Dzisiaj poranek powitał mnie słonecznymi promieniami. Miało być tak pięknie ale ….nie było. Wkradł mi się w serce smutek. Straciłam swojego blogowego Przyjaciela. Odszedł Heniek. Rozmawiałam z nim niedawno. Wiedziałam, że jest źle ale nie chciałam tej myśli dopuścić do swojej głowy i swojego serca. Jeszcze nie teraz, przecież mieliśmy się spotkać w tym roku. Miało być lepiej i lżej. Tak obiecywałam Heniowi. Nie będzie.

Dostałam od Was parę  miłych  listów. Ktoś czeka na moje notki. Ktoś  martwi się moim milczeniem. Jest lepiej i mam nadzieję, że tak zostanie. Wrócę tu niebawem na dłużej. Dziękuję za ciepłe słowa i przesyłam serdeczności.

Sypnęło listowiem

Pył po remoncie opadł, Lejka przestała być znerwicowana a ja?

Zadowolona i szczęśliwa, że to już koniec. Dzisiaj był cudowny dzień. Słońce , słońce, słońce. Staw zmienił barwę na szmaragdową, na jabłonce pozbawionej liści, zostały ostatnie jabłuszka a czapla dumnie paradowała wzdłuż brzegu. Zanim pobiegłam po aparat, wzniosła się w powietrze tuż nad moją głową i poszybowała w stronę Czech. Jutro znowu tu będzie. Jak co roku zresztą.

Dzisiaj byłam w Cieszynie. Na ryneczku grupki ludzi spotkały się pod fontanną, ławeczki były zajęte przez złaknionych słońca. Kocham Cieszyn chociaż to nie moje rodzinne miasto. Często snuję się po jego uliczkach nie omijając Wzgórza Zamkowego. Pięknie tam.

Drzewa zmieniają barwy, króluje złoto, przytłumiona zieleń i czerwień.

W ogrodzie jeszcze zielono ale widać, że przygotowuje się do snu. Zgarnęłam opadłe listowie, kwiaty w koszach schowałam do piwnicy. Obudzą się na wiosnę. Mam już zapas ziarenek dla ptasząt.

 

Dni mijają tak szybko. Już wieczór i za oknem zmrok. Napaliłam w kominku i jest całkiem przyjemnie. Jutro zaczniemy nowy tydzień. Jeszcze chwilka i święta będą tuż tuż.

Czasem mam wrażenie, że czas przecieka mi między palcami. Czas, towar deficytowy, ciągle mamy go za mało.

Mam słabość do starych zegarów. Nie wiem skąd wziął się u mnie ten pęd do staroci. Może z wiekiem człowiek chce wrócić choć pozornie do czasów swojego dzieciństwa? Może przytłoczony cudeńkami techniki, chce czegoś co pozwala zatrzymać się choć na chwilę? Lubię starocie, lubię  zastanawiać się nad tym jakie mogły być ich dzieje, kim byli  ludzie, którzy mieli je w swoim posiadaniu. Każde z nich ma swoją przeszłość i historię. Ważne żeby miały swoją przyszłość.